بیماری پریاپیسم نعوظ طولانی مدت یا مداوم است که بیش از 4 ساعت طول می‌کشد و اغلب بسیار دردناک است. این نعوظ پس از انزال فروکش نخواهد کرد و ممکن است اصلاً مربوط به تحریک جنسی نباشد. در هنگام نعوظ ، شافت آلت تناسلی سفت و سخت خواهد بود، اما ممکن است ناحیه گلنس (سر آلت تناسلی) نرم باشد.
بیماری پریاپیسم به طور بالقوه خطرناک است و باید به عنوان یک فوریت پزشکی درمان شود. اگر نعوظ دردناکی دارید که بیش از 4 ساعت طول می‌کشد، فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. اگر برای بیش از 24 ساعت درمان نشود، پریاپیسم می‌تواند به آلت تناسلی آسیب برساند و باعث اختلال در نعوظ شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی بیماری پریاپیسم و دریافت نوبت در کلینیک دکتر فرشاد نامداری با شماره تلفن‌های 02188776801 – 09107585358 تماس حاصل فرمایید.
انواع پریاپیسم
به طور کلی، بیماری پریاپیسم به دو قسمت طبقه بندی می‌شود که به عنوان جریان کم و جریان زیاد نام‌گذاری می‌شوند.
- پریاپیسم با جریان کم – که به عنوان پریاپیسم ایسکمیک شناخته می‌شود که هنگام جمع شدن خون در اتاق‌های نعوظ اتفاق می‌افتد. در حقیقت، بسیاری از اوقات، علت واقعی این بیماری مشخص نیست، اما به ویژه در آن مردانی که از انواع بیماری‌ها مانند مالاریا و سرطان خون رنج می‌برند، تأثیر می‌گذارد. اگر این شرایط به موقع درمان نشود، می‌تواند به زندگی جنسی آسیب برساند و منجر به اختلال نعوظ دائمی شود.
- پریاپیسم جریان بالا – این وضعیت به عنوان غیر ایسکمیک شناخته می‌شود و در مقایسه با جریان کم نادر است و درد کمتری دارد. این امر در صورت بروز هرگونه آسیب در آلت تناسلی مرد یا ناحیه بین کیسه بیضه و مقعد، از حرکت طبیعی خون به آلت تناسلی جلوگیری می‌کند.
علل پریاپیسم
نعوظ معمولاً در پاسخ به تحریکات جسمی یا روانی رخ می‌دهد. این تحریک باعث می‌شود که رگ‌های خونی و عضلات صاف خاص شل شده و یا منبسط شوند و جریان خون را در بافت‌های اسفنجی آلت تناسلی افزایش دهد. در نتیجه، آلت تناسلی مرد مملو از خون نعوظ می‌شود. پس از پایان تحریک، خون جریان می‌یابد و آلت تناسلی مرد به حالت غیر سفت (شل) خود برمی گردد.
پریاپیسم هنگامی اتفاق می‌افتد که بخشی از این سیستم – خون، رگ‌های خونی، عضلات صاف یا اعصاب – جریان خون طبیعی را تغییر دهد. متعاقباً نعوظ ادامه می‌یابد. در حالی که علت اصلی پریاپیسم اغلب قابل تعیین نیست، اما اعتقاد بر این است که شرایط مختلفی در این امر نقش دارند.
اختلالات خونی
بیماری‌های مرتبط با خون ممکن است به پریاپیسم کمک کنند – معمولاً پریاپیسم ایسکمیک، وقتی خون قادر به خارج شدن از آلت تناسلی مرد نباشد.
این اختلالات عبارتند از:
- کم خونی سلول داسی شکل
- سرطان خون
- دیسکرازی های خونریزی دهنده دیگر مانند تالاسمی، مولتیپل میلوما و سایر موارد
پریاپیسم که معمولاً کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، کم خونی سلول داسی شکل است.
علل کمتر شایع عبارتند از:
- داروهای رقیق کننده خون مانند وارفارین و هپارین
- برخی از داروهای ضد افسردگی
- داروهای تفریحی، مانند شاهدانه، مت آمفتامین (مت بلورین) و کوکائین
- برخی از داروها برای فشار خون بالا
- سایر اختلالات خونی، مانند تالاسمی و سرطان خون
- برخی از درمان‌ها برای مشکلات نعوظ
- شرایطی که بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد و بنابراین به طور غیر مستقیم جریان خون در آلت تناسلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مانند تومورهای مغز یا نخاع یا آسیب.
- تومورهای پروستات، مثانه یا کلیه که می‌تواند جریان خون به آلت را مختل کند
- عفونت در دستگاه تناسلی، مانند پروستاتیت یا مجرای ادراری.
داروهای تجویزی
پریاپیسم، معمولاً پریاپیسم ایسکمیک، یک عارضه جانبی احتمالی تعدادی از داروها است، از جمله:
- داروهایی که برای درمان اختلال نعوظ مستقیماً به آلت تناسلی تزریق می‌شوند، مانند آلپروستادیل، پاپاورین، فنولامین و سایر داروها
- داروهای ضد افسردگی، مانند فلوکستین (Prozac)، بوپروپیون (Wellbutrin) و سرترالین
- مسدودکننده‌های آلفا از جمله پرازوسین، ترازوسین، دوکسازوسین و تامسولوزین
- داروهایی که برای درمان اضطراب یا اختلالات روان پریشی استفاده می‌شوند، مانند هیدروکسی زین، ریسپریدون (ریسپردال)، اولانزاپین (Zyprexa)، لیتیوم، کلوزاپین، کلرپرومازین و تیوریدازین
- داروهای رقیق کننده خون، مانند وارفارین (کومادین) و هپارین
- هورمون‌هایی مانند تستوسترون، تاموکسیفن یا هورمون آزاد کننده گنادوتروپین
- داروهایی که برای درمان اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی (ADHD) استفاده می‌شود، مانند آتوموکتستین (استراترا) و متیل فنیدیت (ریتالین، کنسرتا)
مصرف الکل و مواد مخدر
الکل، ماری جوانا، کوکائین و سایر مواد سو مصرف و مواد مخدر غیرقانونی می‌تواند باعث پریاپیسم، به ویژه پریاپیسم ایسکمیک شود.
آسیب
یک علت شایع پریاپیسم غیر ایسکمیک – نعوظ مداوم ناشی از جریان خون بیش از حد در آلت تناسلی – ضربه یا آسیب به آلت تناسلی، لگن یا پرینه شما، منطقه بین پایه آلت تناسلی و مقعد است.
عوامل دیگر
سایر دلایل پریاپیسم عبارتند از:
- نیش عنکبوت، عقرب گزیدگی یا سایر عفونت‌های سمی
- اختلالات متابولیکی از جمله نقرس یا آمیلوئیدوز
- اختلالات نوروژنیک، مانند آسیب نخاع یا سفلیس
- سرطان های آلت تناسلی مردانه.
علائم
علائم اصلی پریاپیسم عبارتند از:
• نعوظ طولانی مدت (4 ساعت یا بیشتر)
• یک شافت سفت و سخت اما سر نرم آلت تناسلی مردانه
• (معمولاً) آلت تناسلی دردناک یا حساس
تشخیص پریاپیسم
اگر نعوظ بیش از چهار ساعت دارید، به مراقبت‌های اورژانسی نیاز دارید. پزشک اورژانس تشخیص می‌دهد که آیا شما پریاپیسم ایسکمیک یا پریاپیسم غیر ایسکمیک دارید. این ضروری است زیرا درمان هر یک متفاوت است و درمان پریاپیسم ایسکمیک باید در اسرع وقت انجام شود.
تاریخچه پزشکی و آزمایش
برای تعیین نوع پریاپیسم شما، پزشک سوالاتی را مطرح می‌کند و دستگاه تناسلی، شکم، کشاله ران و پرینه را بررسی می‌کند. او ممکن است بر اساس اینکه آیا درد و سفتی آلت تناسلی را تجربه کرده اید، بتواند نوع پریاپیسم شما را تشخیص دهد یا خیر. این معاینه همچنین ممکن است وجود تومور یا علائم ضربه را نشان دهد.
تست‌های تشخیص
برای تعیین نوع پریاپیسم شما ممکن است به آزمایش‌های تشخیصی نیاز باشد. با آزمایش‌های اضافی ممکن است علت پریاپیسم مشخص شود. در یک شرایط اورژانسی، درمان شما احتمالاً قبل از دریافت همه نتایج آزمایش آغاز می‌شود. آزمایش‌های تشخیصی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
• اندازه گیری گازهای خونی. در این آزمایش، یک سوزن کوچک به آلت تناسلی شما وارد می‌شود تا نمونه ای از خون را بردارد – این کار به شما کمک می‌کند تشخیص دهید پریاپیسم جریان خون پایین است یا جریان خون بالا. اگر خون سیاه باشد – حاوی اکسیژن کمی است به احتمال زیاد پریاپیسم ایسکمیک (پریاپیسم جریان کم) وجود دارد. اگر قرمز روشن باشد، پریاپیسم به احتمال زیاد غیر ایسکمیک است (پریاپیسم با جریان بالا). یک تست آزمایشگاهی برای اندازه گیری مقادیر خاصی از گازها در خون می‌تواند نوع پریاپیسم را تأیید کند.
• آزمایش خون. خون شما می‌تواند برای اندازه گیری تعداد گلبول‌های قرمز خون و پلاکت‌ها آزمایش شود. نتایج ممکن است شواهدی از بیماری‌ها را نشان دهد، مانند کم خونی سلول داسی شکل، سایر اختلالات خونی یا سرطان های خاص نیز می‌تواند موثر باشد.
• سونوگرافی. شما ممکن است سونوگرافی داپلر انجام دهید، یک آزمایش غیرتهاجمی است که می‌تواند جریان خون شما را از طریق رگ‌های خونی با تخلیه امواج صوتی با فرکانس بالا (سونوگرافی) از گلبول‌های قرمز خون در گردش تخمین بزند. از این آزمایش می‌توان برای اندازه گیری جریان خون در آلت تناسلی استفاده کرد که پریاپیسم ایسکمیک یا غیر ایسکمیک را نشان می‌دهد. این معاینه همچنین ممکن است یک آسیب یا ناهنجاری را نشان دهد که ممکن است دلیل اصلی باشد.
• تست سم شناسی. پزشک شما ممکن است آزمایش ادرار را برای غربالگری داروهایی که ممکن است علت پریاپیسم باشد، تجویز کند.
درمان‌های جایگزین
اگرچه گزینه‌های مختلفی وجود دارد که می‌تواند به شما در درمان کمک کند، پریاپیسم اما رعایت همه آن‌ها آسان نیست. بنابراین جدا از درمان‌های خانگی، در اینجا برخی از روش‌های درمانی جایگزین را نیز ارائه کرده اید که می‌تواند به شما کمک کند بدون داشتن مشکلی یک زندگی جنسی موفق داشته باشید. این گزینه‌ها عبارتند از:
- دارو- وقتی درمان در طی چهار تا شش ساعت انجام می‌شود نعوظ با داروهای ضد احتقان کاهش می‌یابد. برای تسکین درد می‌توان از مسکن استفاده کرد اما مراقب باشید از داروهای مصرف کننده داروهای ضد روان پریشی، ضد افسردگی و غیره استفاده نکنید.
- شنت جراحی- در این فرایند، یک روش جراحی انجام می‌شود که در آن شنت با جراحی تزریق می‌شود تا گردش خون به حالت طبیعی برگردد. این روش درمانی برای پریاپیسم جریان کم است.
- آسپیراسیون – این فرآیند زمانی انجام می‌شود که داروها موثر واقع نشوند. به سادگی توسط یک سوزن تزریق می‌شود و خون از آلت تناسلی با استفاده از سوزن 16 یا 18 گاژ برای کاهش فشار و تورم تخلیه می‌شود.
- مکمل طبیعی برای درمان پریاپیسم
داروهای خانگی برای درمان پریاپیسم
در اینجا برخی از بهترین درمان‌های خانگی توصیه شده برای اطمینان از سریع خروج از شرایط وجود دارد. بنابراین یکی یکی از آن‌ها عبور کنید:
- آب بنوشید – نوشیدن آب همیشه برای بدن مفید است و همچنین توصیه می‌شود روزانه مقدار زیادی آب بنوشید. اگر عادت دارید روزانه آب بیشتری بنوشید، لطفاً بدانید که نوشیدن آب در بهبود پریاپیسم نیز مفید است. این کار به خون رسانی غنی از اکسیژن به آلت تناسلی کمک می‌کند.
- ادرار کردن قبل از خواب – آیا نعوظ صبحگاهی دارید، اگر این گونه باشد، این یک پدیده شایع است و مربوط به مثانه کامل است. قبل از خواب، ابتدا باید ادرار کرده و مثانه خود را تخلیه کنید. برخی گزارش ها گفته اند که نعوظ در اوایل صبح فرصتی را برای شما ایجاد می‌کند که از پریاپیسم بهبود یابید.
- ورزش – ورزش همیشه برای سلامت کلی بدن شما مفید است و همچنین در بهبود بیماری ناخواسته نیز مفید است. چندین تمرین برای انجام وجود دارد مانند دوچرخه سواری، اسکات، دویدن یا پیاده روی آرام، آهسته دویدن، بالا و پایین رفتن از پله ها و … مفید هستند.
- ادرار کردن – هنگامی که احساس ادرار می‌کنید، فقط جلو بروید و ادرار کنید. منتظر احساس ادرار کامل نباشید زیرا قبل از ادرار کردن تا حدی به آرامش نعوظ کمک می‌کند و روش خوبی برای درمان پریاپیسم است.
- استرس – استرس می‌تواند زندگی جنسی شما را تحت تأثیر قرار دهد، پس چرا باید در زندگی استرس گرفت؟ باید بدانید که استرس گرفتن برای پریاپیسم بسیار مضر است زیرا می‌تواند شرایط را بدتر کند. بنابراین سعی کنید برخی از فعالیت‌های تسکین دهنده استرس را دریابید و بدون استرس باشید.
- دوش آب گرم– به طور کلی تعداد کمی از افراد دوش آب گرم می‌گیرند و اگر دوش آب گرم نمی‌گیرید، شروع به استفاده از آن کنید. زیرا ثابت شده است که مردان مبتلا به پریاپیسم با استفاده از دوش آب گرم می‌توانند درمان شوند. وقتی آلت تناسلی در نعوظ گیر می‌کند، این روش باعث تسکین می‌شود.
- مصرف الکل یا استعمال دخانیات را متوقف کنید- اگر عادت به سیگار کشیدن و نوشیدن الکل دارید، بلافاصله آن را بخصوص در مواردی که از پریاپیسم رنج می‌برید، قطع کنید. گفته می‌شود نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر می‌تواند باعث حمله پریاپیسم شود.
- از بسته‌های یخ سرد استفاده نکنید- ممکن است ترس از پریاپیسم داشته باشید و ممکن است بسته یخ سرد را برای نوشیدن آلت تناسلی مرد انتخاب کنید تا آرام شود، اما هرگز نباید این کار را انجام دهید. در حالی که از این بیماری رنج می‌برید، استفاده از آلت تناسلی می‌تواند وضعیت را بدتر کند.
